Bartje 2025

De alternatieve Bartje (14-06-2025)

Ik hoor het U denken: Is mijnheer Grube naar de Weissensee geweest voor een alternatieve Bartje op de waterfiets? 200 km watertrappelen op een fiets met roer? Dat had natuurlijk gekund want mijnheer Grube heeft ze sowieso niet allemaal op een rijtje en wat er dan al op een rijtje staat, staat dan weer door elkaar (..). Kortom, de goed wies nogal flink kapot.

Nee lieve lezers, deze keer gaat het wel over een Bartje maar dan meer (in het Duits is Meer == Zee en is See== Meer, rare jongens die Duitsers (..)) over een Bartje met hulp. Dat is dan niet hulp om ook niet te bidden veur bruune boon’n maar meer in de ondersteuning maar dan niet met (onder)steunkousen (..). De eerste Bartje reed ik in 2021 en toen zowaar 200 km wat wel een beproeving was maar geen opgave. De tweede Bartje reed ik in 2023 na een lange periode van long Covid mild en die ging eigenlijk met twee vingers in de neus. Beide op een Cube hardtail. Om de variatie erin te houden dit jaar dan maar eens met een E-bike. Er was een alleraardigst vriendelijke clubgenoot, laten we hem voor het gemak Oscar noemen, want dat is zijn naam, die geheel belangeloos zijn E-bike ter beschikking stelde. Hijzelf heeft wel voldoende benen om een 100 km op een eigen kracht te rijden, ongelijk ondergetekende.

Ergens in September 2024 schreef ik mij in voor de Bartje 100 met nog een 30-tal LG leden en zag eigenlijk geen probleem om in Juni 2025 fit te zijn na mijn heupoperatie eerder dat jaar. Echter een stevige longembolie gooide in Oktober flinke zwarte kruim in het friet eten, maar de weg naar Juni het jaar erop leek nog wel haalbaar. Het zijn er maar 100 en gezien mijn 2023 ervaring zag ik eigenlijk nog steeds geen problemen, dan wel geen beren op de weg. Ik zie als ik erover nadenk eigenlijk nooit beren op de weg en al helemaal geen ijsberen. Trouwens, als een bruine beer ijsbeert, maakt hem dat dan op dat moment een ijsbeer? Misschien wat te vroeg in dit verhaal maar een beetje diepzinnigheid heeft dit gortdroge epistel wel nodig. U, de lezer, zit niet op argeloze gewiekstheid en/of spitsvondigheid te wachten maar meer op diepgang (..) …………………… toch? U vraagt, ik *lever/hart/nieren/maag/darmen *doorhalen wat niet van toepassing is (..).

Mijn herstel verliep begin dit jaar nog niet zo snel, hey dat rijmt, maar dicht zeker niet (..). Tevens kwam het project China in zicht dus werd het reizen, dus niet rijzen. Dat doen ze meer in Japan (..). 4 weken in Februari/Maart en ook nog eens in 3 weken in April. Ik kan u uit eigen ervaring vertellen dat opbouw van de conditie hiermee geen kans van slagen heeft. Ik was al niet fit maar dit helpt dan zeker niet. Toen maar besloten dat mijn enige uitweg de Foxie Foxtrot manier is, als in elektrieken benen. Zelfs 1 keer een trainingsrit met de E-bike gedaan en dat was dit jaar dan ook veruit de verste rit.

Wel forensen natuurlijk en elke zondag een laffe futloze rit in mijn eentje, beter werd het eigenlijk niet. Toen ook nog eens duidelijk werd dat 2-12 Juni mijn laatste China bezoek zich aanmeldde, was het wachten voorbij. Zoals U ziet hierboven, een gedroomde voorbereiding (..). Door naar het weekend.

Vrijdag de 13de (zonder zwarte katten) zijn vele LG leden afgereisd naar het Hunzedal in Borger op slechts 2 km van de startlocatie. Een gunstige locatie te meer daar dit ook nog eens een Roompot locatie is en ik kan U vertellen dat je daar vrij gemakkelijk naar binnen glijdt (..). Ik zeg: ”Dat is lang geleden”. De grootste groep stond samen op een veld met een scala aan diversiteit: Caravan, camper, tent, partytent, jungle tent, afijn als er maar wat te sto(k)ken valt (..).

Ondergetekende zat met een tweetal anderen, Harry en Nico in een stacaravan, daar kun je tenminste fatsoenlijk in staan (..). De vrijdag alleen eigenlijk wat geacclimatiseerd in Borger met een bezoek aan La Piazza, een pizzeria met een A te veel maar daar merkte je tijdens het eten eigenlijk niets van (..). Na het eten nog even wat op het veld nagebabbeld en daarna het mandje in. Door mijn mogelijke jetlag had ik de zaken goed voorbereid: Een dekbed overtrek van Doornroosje, de schone slaapster. Zelfs Sneeuwwitje komt ook voor op deze overtrek dus dit kan niet misgaan. Ik lijk dan niet al te nozel maar hier had ik voor mijn doen toch best goed over nagedacht (..). Helaas was de jetlag sterker dan het sprookje (..), een lange nacht samen met Dory geslapen waarin ik sliep van 2:00 tot 4:30 en Dory het stuk ervoor en de rest van de nacht na 4:30 uur. Ojee, doar kriej proat van (..).

Zo wordt het vanzelf zaterdag en ook 10:30. Verzamelen op het bewuste veld en dan door naar de startlocatie. Om 11:00 klonk het startschot en daar gingen we dan op “Eco”. Ik moet zeggen, ik was wel wat zenuwachtig omdat ik geen idee had wat mijn lichaam zou doen: Doorgaan of afsterven? Normaal kan ik op mijn lichaam vertrouwen maar het afgelopen jaar eigenlijk niet meer helaas. Ik reed in een soort van trance, voornamelijk door het slaaptekort, en merkte dat wat ik normaal zo mooi vind (single tracks en technische stukken) nu plaats had gemaakt voor lange brede paden. Dat hadden we in het begin sowieso en ook nog kasseien waardoor het samen met het stof toch verdacht veel leek op Parijs-Roubaix. Ik zeg: “In trance is alles mogelijk niet waar” (..). Ook is er de limitatie van de accu maar gelukkig was mijn fiets uitgerust met een groot accupakket, een slimme zet van Oscar.

Ik had besloten om tot aan het tweede foeragepunt op 75 km te rijden op “Eco”, en dan te kijken wat er nog over was. Bij het eerste rustpunt was ik al niet meer zo spraakzaam omdat ik mijn beperkte krachten wilde sparen. Ik blijf ook bewust een beetje achteraan hangen om in ieder geval mijn eigen tempo te rijden. Dit lukt redelijk maar ik merk dat ik heel anders rijd dan de vorige twee edities, meer in overleef modus dan in geniet modus. Aan de groep ligt het zeker niet, die informeren regelmatig hoe het met mij gaat waarop mijn repliek is: “Geen commentaar”.

Dat ik geen zitvlees heb wordt al gauw pijnlijk duidelijk: Vanaf 60 km zijn mijn bips en zadel al geen vriendjes meer. Het was ook niet mijn eigen zadel maar dat was het grote verschil niet. Ook het warme benauwde weer helpt niet om mij beter te gaan voelen. Gelukkig ken ik de route aardig en weet dat ik op een gegeven moment dicht bij het tweede foeragepunt kom. Daar zie ik dat ik nog 66% accu over heb om de laatste 25 km te voltooien. Dit verandert mijn manier van fietsen. Met de “Tour” stand merk ik dat ik aanzienlijk sneller kan en wil ik nu eigenlijk zo snel mogelijk naar de finish om “ervan af te zijn”, ik was er eigenlijk helemaal klaar mee. Dit kan natuurlijk niet want het is “samen uit samen thuis” en dit gebeurt dan ook. Om 17:15 is het zover, we zijn binnen!

Nooit gedacht, toch gelukt en met 45% accu over, dus ik had was royaler kunnen touren, sporten en turbo boosten. Maar ja, ik ben altijd voorzichtig, vandaar dat ik ook maar twee kinderen heb (..). Na een maaltijd en drankje terug naar de camping om het stof af te spoelen. Ik ben inmiddels helemaal uitgeblust als een brandweerman na een groot vuur en denk even een powernap te gaan doen. Jawel daar is hij weer, de dubbel laags metafoor die zo onderhand signatuur is in de recensies van ondergetekende (..). Echter ik word om 23:59 wakker en kijk in de slaapkamer naast mij en zie dat Nico en Harry al vredig slapen. Dus trek ik mijn kleren ook maar uit om verder te gaan slapen, nee lieve lezers, niet tussen Nico en Harry in (..), ook ik heb zo mijn eigen empirische, esoterische en erotische code. Nu dus wel Doornroosje, echter een nacht te laat. Het universum is niet in ruimte en tijd te dwingen, zoveel is duidelijk.

Alles samenvattend een groot heroïsch avontuur met de hamvraag: Had ik dit nu wel/niet moeten doen? De keuze die ik gemaakt heb is duidelijk, maar dit was veruit de moeilijkste van de 3 Bartjes die ik tot nu heb gereden. Ik wil iedereen bedanken voor de morele ondersteuning (..) die ik gekregen heb in deze zeer lastige editie voor mij, de andere ondersteuning had ik al (..). Het feit dat ik niet zo spraakzaam was lag niet aan jullie maar meer aan mijzelf. Verder hoop ik vanaf nu een snellere opbouw van de conditie te krijgen en eind dit jaar weer aan groepsritten mee te kunnen doen. Daar kijk ik erg naar uit. Ik ben een groepsrijder, geen solo rijder. Hopelijk komt dit jaar de ommekeer!

Was getekend,
Peter “de stukkiesschriever”