Bevrijdingsvuur

BEVRIJDINGSVUUR 5 MEI

FLAP FLAP = TRAP TRAP

Het was zaterdagavond 4 mei en de klok tikte inmiddels 23:00 uur. Tijd om naar bed te gaan. Het was een lange dag geweest en al slaapwandelend kwam ik boven. Ik verheugde me op de komende 8 uur onder een lekker warm dekbed. Het beloofde een koude nacht te worden en ik kan me nog herinneren dat ik twijfelde over een extra dekentje. Nog even mezelf welterusten wensen en het slaapfeest kon beginnen. Niks nieuws onder de maan.

Helaas vertelde de spiegel mij een heel ander verhaal. Een ongehoorzaam deel van mijn hersenen had het voor elkaar gekregen dat ik mijzelf in het zwart en geel had gestoken. Helaas klopte het allemaal. Ik ging over een half uur op pad met Last Gear. We hadden namelijk weken geleden bedacht hoe leuk het was om eens iets ander te doen met de nacht van 4 op 5 mei. En ik had beloofd mee te doen.

Het begon allemaal op de nieuwjaarsreceptie van onze burgemeester. Deze burgemeester had eerder een horizontale carrière stap gemaakt van Wageningen naar Brummen. Een van zijn voornemens op de receptie ging daarom over het ophalen van het bevrijdingsvuur in Wageningen. “En het zou zoooo leuk zijn, als onze hardloopvereniging daarvoor zou kunnen zorgen”. En nog leuker als de fietsclub uit Eerbeek dan de begeleiding voor haar rekening neemt. De carnavalsvereniging die het begin mei toch niet zo druk heeft, werd de kers op deze bevrijdingstaart.

Dit goede voornemen kwam uiteindelijk terecht op onze clubtafel waar het al pratend veranderde in een plan. Een paar nieuwe appgroepen en circa 186 appjes later begreep iedereen wat de bedoeling was. Afhankelijk van je lidmaatschap ging je hardlopend of sloom fietsend van Wageningen naar Brummen om het bevrijdingsvuur daar aan te steken. Overigens was de daarvoor uitgereikte fakkel binnen 2 kilometer veranderd in een olielamp die Fons voor de hele rit op zijn stuur had gemonteerd. Dit leek toch wat praktischer.

Voordat het zover was, hadden we eerst het stuk van Eerbeek naar Wageningen te fietsen. Dit verliep eigenlijk te voorspoedig. Na een op papier prachtige tocht door bos en hei, kwamen we stipt voor tijd in Wageningen aan. Gelukkig liepen de hardlopers ook wat voor op het schema. Het waren natuurlijk niet voor niets hardlopers. Om 2:00 uur kon het begeleiden beginnen en merkten we dat we zeker niet alleen waren. Ongeveer 2400 loopgroepen waren onderweg waarbij zelfs de waddeneilanden niet werden vergeten. Onze lopers hadden er een soort estafette van gemaakt. Het grootste deel zat in hun warme bus (zij wel) waar om de 5 kilometer weer een koppeltje verse lopers uitkwam. Telkens had je dan weer even de hoop dat het wat vlotter zou gaan. Maar boven de 12 kwamen we nooit. En dat was eigenlijk ook wel prima want het ontbijt in Brummen zou toch niet eerder beginnen dan 7 uur. Dit was overigens wel picobello voor elkaar en met de burgemeester erbij werd het een gezellige happening. Leuke bijkomstigheid was dat ze voor het ontbijt de trouwzaal hadden gereserveerd. Dit bracht bij sommige van mijn clubgenoten warme gevoelens naar boven wat hielp bij het ontdooien na een ijskoude nacht. Weet het niet zeker maar bij anderen leek het eerder averechts te werken. In ieder geval fijn dat ik mijn pakje zakdoekjes niet voor niets had meegenomen en de carnavalsvereniging het toch allemaal weer wat luchtiger maakte.

De snelheid of vooral het gebrek eraan was wel een dingetje die nacht. Met 10 km per uur in de (bijna) vrieskou krijg je het dus ontzettend koud. Bij het inpakken van mijn rugtas had ik de tip van vroeger over “laagjes” goed meegenomen. Maar zo rond een uurtje of 5 waren alle laagjes incl. de dikke fleece toch echt uitgewerkt en concludeerde ik dat dit voor mij eens maar nooit weer was. Dit was overigens wel het moment dat de zon weer opkwam en we konden genieten van de mooie plaatjes. Ineens zag ik bijvoorbeeld een opstomende IJssel in het stukje na Dieren. Omdat ik mezelf niet meer echt vertrouwde na zo’n nacht vroeg ik het ook nog even aan Joke. Ook zij zag het waarop ik besloot dit nooit meer te vergeten. Prachtig gezicht als dat was.

Dat je overigens niet voor niets lid bent van Last Gear besef je als er na 20 kilometer ineens een man met een aanhanger opduikt. Wij volgden natuurlijk het op en af ritme van de lopers en toen onze voorzitter dit na een aantal vergeefse stops doorhad, konden wij bij kasteel Rozendaal genieten van alles wat hij had meegenomen. Een complete schatkamer met koffie, thee, snickers, marsen, koeken en nog veel meer ging voor ons open. Een aantal hielden het niet meer en moesten spontaan plassen.

Om de een of andere reden, reden Joke en ik de gehele route voorop. Het idee was dat wij kruispunten af gingen zetten, het verkeer tegenhouden en de weg wijzen aan de lopers. Met uitzondering van het laatste bleek dit midden in de nacht zeer goed te doen. Het wegwijzen viel bij gebrek aan een route op onze Garmins wel tegen. Gelukkig wisten de lopers wel waar ze heen moesten dus konden we dit aan hen vragen om het een paar meter later weer te zeggen. Ja dat ging heel lekker met die begeleiding. Benieuwd wat er in hun nieuwsbrief staat. Maar al met al erg hierom gelachen en zo moeilijk was het niet. Meeste ging toch over asfalt.

Om een gegeven moment hebben we wel nog even gecheckt wat ze van de begeleiding vonden. Ze waren er positief over. Voor hen waren de voorfietsers (Joke en ik) toch wel belangrijk om de cadans er goed in te houden. Gelukkig maar. Dit voorfietsen bleek voor ons nog best een uitdaging. Het was een nacht lang balanceren tussen niet te hard zodat ze de moed verloren en niet te langzaam zodat ze op je achterwiel terecht zouden komen. Na een halfuurtje hadden we het door. Op het moment dat je flap, flap hoorde, was het tijd om te trappen. En als je dit eenmaal doorhebt, gaat de rest vanzelf.

Het was een bijzondere nacht. Bijzonder om de symboliek, de traditie, de support vanuit de clubs, de mooie plaatjes aan het eind, de kou en de lol onderweg. Volgende keer weer? Misschien maar dan wel anders.